Στην απόφασή του αυτή ο Άρειος Πάγος εξέτασε κατά πόσο το Εφετείο είχε ασκήσει ορθά την αρμοδιότητά του, όταν ακύρωσε διαιτητική απόφαση διεθνούς διαιτησίας του Διεθνούς Εμπορικού Επιμελητηρίου για λόγους αντίθεσής της προς τη διεθνή δημόσια τάξη.
Σε Διεθνή Διαιτησία του Διεθνούς Εμπορικού Επιμελητηρίου το Ελληνικό Δημόσιο καταδικάστηκε σε αποζημίωση της αντισυμβαλλόμενης Εταιρίας, λόγω ανώμαλης εξέλιξης της μεταξύ τους σύμβασης για εκτέλεση δημόσιου έργου. Το Εφετείο ακύρωσε τη διαιτητική απόφαση ως αντίθετη στη δημόσια τάξη, επειδή η εν λόγω Εταιρία είχε εμπλακεί σε σκάνδαλο δωροδοκίας στην Ελλάδα.
Στελέχη της Εταιρίας είχαν καταδικαστεί από ποινικά δικαστήρια άλλων χωρών για την εμπλοκή τους σε πράξεις χρηματισμού προσώπων που άσκησαν επιρροή στην ανάθεση έργων στα πλαίσια των ολυμπιακών αγώνων του 2004, η δε Εταιρία είχε δημόσια «ζητήσει συγγνώμη» από τον Ελληνικό Λαό.
Η αντίθεση στη διεθνή δημόσια τάξη είναι ένας από τους περιοριστικά αναφερόμενους στο άρθρο 34 του ν. 2735/1999 [που βασίζεται στον Πρότυπο Νόμο της Επιτροπής των Ηνωμένων Εθνών για το Διεθνές Εμπορικό Δίκαιο (UNCITRAL Model Law)] λόγους ακύρωσης διαιτητικής απόφασης από ελληνικά δικαστήρια. Για τον καθορισμό της έννοιας της δημόσιας τάξης το άρθρο 34 του ν. 2735/1999 παραπέμπει στο άρθρο 33 του Αστικού Κώδικα και στην εξειδίκευσή του από τη νομολογία.
Ο Άρειος Πάγος τόνισε, ότι ο έλεγχος συμβατότητας διαιτητικής απόφασης με τη διεθνή δημόσια τάξη περιορίζεται στις παραδοχές του διαιτητικού δικαστηρίου, με επισκόπηση μόνο του διατακτικού και των αιτιολογιών που το στηρίζουν. Ο έλεγχος, που ασκούν τα ελληνικά Δικαστήρια, δεν πρέπει να ανάγεται σε έλεγχο ουσίας ή σε αναδίκαση της υπόθεσης.
Το Εφετείο στήριξε την ακύρωση της διαιτητικής απόφασης στο ότι, κατά τη γνώμη του, το αποδεικτικό της πόρισμα ήταν, ότι πράξεις δωροδοκίας είχαν όντως συμβεί. Ο Άρειος Πάγος διαφώνησε, αντιλέγοντας, ότι μετά από προσεκτική προεπισκόπηση της διαιτητικής απόφασης προκύπτει, πως οι διαιτητές, στην πλειοψηφία τους, κατέληξαν σε αντίθετα συμπεράσματα σχετικά με την εν λόγω σύμβαση. Συνεπώς, ο Άρειος Πάγος έκρινε, ότι με την απόφασή του το Εφετείο είχε κάνει γενικότερη ανασκόπηση της συμπεριφοράς της Εταιρίας, μη στηριζόμενο αποκλειστικά στο διατακτικό και την αιτιολογία της διαιτητικής απόφασης. Σύμφωνα με τον Άρειο Πάγο, η εκ νέου εκτίμηση αποδείξεων σήμαινε, ότι το Εφετείο είχε προβεί σε ανεπίτρεπτη κατ’ ουσία αναδίκαση. Με το σκεπτικό αυτό έκανε δεκτή την αναίρεση.
Με αυτήν την απόφαση ο Άρειος Πάγος ενισχύει το ευνοϊκό κλίμα για την Διεθνή Διαιτησία στην Ελλάδα, αφού εγγυάται, ότι ο έλεγχος συμβατότητας διαιτητικής απόφασης με τη δημόσια τάξη θα περιορίζεται μόνο στις παραδοχές των διαιτητικών δικαστηρίων.
